对卡德维王的死讯,亚珥帕并未做出过多的表态。他对卡德维王并没有过多的了解,便秉着匈人“少说多做”的勤劳美德闭上了双嘴,只是在这难得的闲暇时刻享用宴会上的美食。他高兴于又有一位同僚通过实迹、证明了自己的勇武,但又担心于对方多毛的外表是卡德维王临死前下的诅咒、有一天要来取走这位勇武的同僚的生命。
加列弗吉尼奥爵士对音乐的追求,也唤起了亚珥帕的回忆——他还记得、他想起了,他曾经也有着对音乐的热爱。但他的歌喉因仇恨而尘封了多年。这不好。如果现在的不列颠,比做是处于冬天——那朝着太阳方向盼望着的亚珥帕,似乎能隐约看到地平线外即将到来的、春天的投影:
“Mae fy nghalon yn llawn tristwch, Fy llygaid yn crynu'n ddi-baid”
“Rwy'n unig yn y byd hwn……”
“Ym mohob gaeaf sy'n gwywo”
“Dim ond oerfel a deimlaf bob blwyddyn”
…
“……Ni allai'r bachgen hwnnw wylo'r diwrnod hwnnw”
“Mae'r golau'n fy arwain yn dyner——”
“Yn drwy'r cymylau disgleirio,disgleirio”
“Yn llenwi fy nghalon nes gorlifo”
“Fy nghruddiau'n wlyb 'n disgleirio,disgleirio”
“Yn cynhesu, cynhesu fwyfwy”
“Pam mae dy ddwylo mor gynnes?”
“Os gweli'n dda——”
“Paid â'm gollwng, dal fi fel hyn……”